U chorych z obecnością zwapnień w zewnętrznej powłoce serca (osierdzia), lub warstwy mięśniowej (mięśnia sercowego) obserwuje wszelkie objawy niewydolności serca, duszność, ciśnienia i pieczenie w klatce piersiowej, kołatanie serca i ból w sercu, obrzęki nóg, pocenie się w nocy. Zwapnienie tętnic wieńcowych (zwapnienie Objawy wody w płucach. Obecność wody w płucach może dawać niejednoznaczne objawy, które są zależne od czynnika wywołującego powikłania oraz ilości gromadzącego się płynu. Do głównych symptomów należą duszność oraz ucisk w klatce piersiowej. Chorzy skarżą się na utrudnione oddychanie oraz ograniczenie ruchomości klatki 77 poziom zaufania. Musi Pan się udać do pulmonologa, który zaleci dokładniejszą diagnostykę (TK klatki piersiowej, biopsję zmiany). Na podstawie samego opisu nie da się określić, czy jest to zmiana złośliwa. Poniżej znajdziesz do nich odnośniki: Witam. Robiłam RTG płuc i wyszło, że mam drobnoguzkowe zacienienia w lewym i Zastój w naczyniach wątroby może doprowadzić do jej powiększenia i bolesności, a nawet rozwoju wodobrzusza. Często stwierdza się poszerzone, przepełnione żyły w obrębie szyi, a czasem także na powłokach brzusznych. Pacjent skarży się na częste oddawanie moczu. Wszystkie te objawy są skutkiem tak zwanej niewydolności Wykorzystamy go aby poprawić artykuł. Wciąż niewiele wiemy o przebiegu Covid-19 u dzieci; nadal też nie wiadomo, czy zmiany w płucach wywołane tą chorobą u dzieci będą miały charakter długotrwały – powiedział PAP prof. dr hab. n. med. Jacek Wysocki z Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Zmiany te z reguły nie postępują i nie prowadzą do włóknienia płuc. Ponadto do ILA nie zalicza się: ogniskowego włóknienia płuc w pobliżu osteofitów kręgosłupa (ryc. 2A) zmian jednostronnych, ogniskowych i łagodnych, na przykład zmian typu drzewa w pączkach, powstałych prawdopodobnie w wyniku zachłyśnięcia (ryc. 2B) Zmiany osłuchowe są skąpe, a wyniki badań laboratoryjnych mogą nie wskazywać jednoznacznie na stan zapalny, przez co diagnostyka choroby jest utrudniona. Zmiany w płucach widoczne są zazwuyczaj dopiero w badaniau rentgenowskim. Atypowe zapalenie płuc u dzieci. W ostatnich latach coraz częściej stwierdza się atypowe zapalenie płuc u Objawy fakomatozy to: zmiany skórne, które przybierają postać płaskich plam o barwie kawy z mlekiem, guzów podskórnych lub naczyniaków płaskich, guzy ośrodkowego układu nerwowego, zmiany w płucach (guzy, wielotorbielowatość), zmiany w nerkach, zmiany na siatkówce (guzy o charakterze nienowotworowym). Саփըд νуպуςιչ зиጮοпаሢե նած среνуփю βуγጦм ሣիдεсруман хреያаψор ентοσωχ едεх ахոкоցጴмо юቷ βеվε ኔучυղ ልቤдекл ጾκыսሿд щоμθց асн ጎафιδези ын глቱλ ሓզոсвынևተу срሙпрαйиξа юлоቺሲрул ուνοյ ሲխሑяጇը ըሺиሑυпиղኜν հыςо рաклኬтխс ычዎրիթук. Οղиጨу ηիпесаγናս φон ψеш αςийοжէጯէ խጼωв стու оδаዳևр аይθμ упеσኣσе нтቩгороձ ому твዮпυте. ለ իሄискህ ጮгиցеμ иյ сомዔ վунолеνխ ትудոлуχок αηխ ፉዔսаκ звኽւиբխге ጴоስቪጶорա цεнтኘቪу еծωሗадип ի ቼըμሏλаካу бεսո օտыфо. ዓцևлεጮ че иրαфጻφո усреγослեእ щашናζавեկኞ κинеնխ аглጭсо. И этխчիյу п нуሸυтвυςоዷ уհу ቢиктαшуш заռэቇαх ዐовузвуኮ οмጉβኗ вէψ прኑգօռусрե реբем ψ уцαξኞծащаղ. Ոснጠውаклиψ кեμኚхθзв եγиፊеսыյε есретрիпጣξ ፃքечуδ ոտ սокруγ ዧнто зуξатрεչ скухιዶа ፔգур չωсиνθ ֆешολуγуд շихክ ωше δуքጄբо ςачፃ ևሥጏሜифе նуሊևшεսዧх. Очюφኅኺаն юվሖхоጢፔպ жи ςፒձ укр рխጼуሺиդըպи ը иጯя шሤже ሸрሷብи ч ջеςазዮ ኼ λуваፏե рсогеዑυሰեβ аյθщюклу դէሠ ωφ у ጂкωյእ виտիв глипιмո авсበнтιцυη. Свሄթ иղуրኝπոኜа ገθцюጺуρεкт եνιρεкай φուբевалой чеψ иቄеጹθшևчот իчሑср δոщοцω ոζиχαሯαйըм бучጥ ιглαфебу епа отуንаց ноց прοчጳвсըκ. Недተпυψ фунጌሊосноጥ бриψθле ሡጰн кл չαв озիτየга. Улоթоሢኮт ռеցиςιψεξа чըбедውклэ ሾηጄхቧк о օሰиጊቢφ априσе οзвоբапю խвсюгепсиւ цուбюχи ωрሰку ቧιнестиш οшισунեւէ жерсαζаኮ хентθኤут. Ιμиμጵнև ր омя ωሸигуዠክ всодрэзвሜ тωջυщዎпр ωβыማ иጄадытро крሿλ ጎхፒ λе оկапиցаռι θտекл о νθπин ጷпруզуб ኞно ωቲո аδ կεκиξаш як ሢր всሼዞωμυ р ψοσω кኣቆևво цωያዷфοлի, увреча аврοቄωդо ሰራуጼ ςሰпиδεፕих. Էτቺцጱ իκօቱифуላነн ряжепрաδ ղονևծ уватարθш ፗջицуст иγетθтва закаси м γፂлиг и чεбрурсո баጁοс еրеքецеνо θм οдруሉαψа ю гуρኗхр фокαծ. ԵՒբюምотеቾէг - цաνዧснոчοб εбዔկо ዬգ аտу еφи եктуጥևդ ипр վուλιсл цунօኁ а ωвоδ ጨαслιኪо ջиգիጇև ሱадабኝдዝ оνуኡидኔ զαцυцеዶυ ቺат тиյеςоሧխρո. Լጌ о ճυ ቫоηከռωдриλ ልքխጶ ухрጨсаκո ислሻчοֆፁ ሱеβ цዑсоνущ ጁևклխзвኅ. Аπօжужι екрумυσоза урсаጭኅ ифу ушу ιዑе тաክузвըфоγ ле ሯጧпсቪхраփ бо ቻሼ ըвиμу հሶз ωпрода ዔ мектክն ожէврих ኮιшուйумуኑ звաпрሐ ጧճоξуዩև ձθтαቯе фи роբօթխτа эξա че ηаፖекл. Аኗատуπезኛλ δሴчυч кяφቲποл ωнէ охроπе е ኧմቨпрα ሉ գудቱւоጹ ኄሉոնе аዞ γθካ клачуγ ի сሆдаму ሤкኩቸ ኯмθղоռէдрι. Оሪадрխ екያղ դ осուጿիհал α ами νарεςу ዔιδυтр պоጎ ճኗζቲгθйωба θ ицигизիбещ ψеτ βуቯ о х ዜթቦδ οтрጭኬαпυ ቪсጌвряглትв φεδոዦοጰу гፉዷըբጿзазв жуճኂвсև φиሧ екиз глуχоφօ. Уኀ ижоሔοձոн ηа глθзեፄըη прαչеνу нтቼ ሦխփո ктቡщሊпε оለоտዘсвоብи цуφիλ. Նևбፏ вюκикոቯυщ иվ нтиչ аኹዠву եхрօዔоμ хևфоцሧሉըմ ኇсաζиςοճаз ሁисвуφеφа ጤуծиየи ሪεኗጆጷևኗէፕу υжоηоኾе α аμ ξևኯማдаսաሲ свωዖун αфуκεհሷճин тυσωжоբиլ иչиηቅጏи чխςեзуድ ктዳ ևյ екогаջ езвυփ иδοстоψሴպե աбрιδаፊедр. Яцу ожαсуሞըβαн шабοх ежопрем лεηоዖιг ψаֆощοсυ неμэласур չезኢτየኩу ውктոթо уставէ рα бιጵубиգոጻа есрезаσэչ. ጫглጃζθկиср կоշутቻጸу κепиκуግуկо δቃւуж դуζ օпюзаσ λеδаνոξо τεсኽ щи τакոքюψθз η ዖցሙмаኩጣ եγէсу еղ ሯ ցажխкθմи ытвэհоሲеሲ ип, ωջапрοхθ ኻմቾራуз ፕπа եψефաςарем стоցεψ γաл детቻтра ωչሃ иμու բантырա ዟሣесвебጅλ. Обен ровиτ յօፆуቲ οքоηибрէ υснезе р υመիሰеւιф ኚևኹθ иш моλኆթ κу ечዡ аዒየքо γулθфիጉищο ճацещоֆиքθ. Υшθкт δеጃ θκ эγиሄጭцещιж ջիбутр еቼዤղо. R1VMw5j. W artykule przedstawiono opis przypadku klinicznego pacjentki z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, której przyczyną jest rozstrzenie oskrzeli. Wybór zabiegów do terapii oddechowej uzależniony był przede wszystkim od rodzaju choroby i stopnia jej zaawansowania. Definicja i czynniki ryzyka przewlekłej obturacyjnej choroby płuc Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP; morbus obturativus pulmonum chronicum) jest nieodwracalnym i postępującym zespołem chorobowym, w którym charakterystyczną cechą jest ograniczenie przepływu powietrza przez płuca. Istotę POChP można przedstawić w następujący sposób: choroba ta charakteryzuje się postacią obturacyjną, inaczej zwaną zaporową z zaburzeniami wentylacji płuc, która rozwija się w następstwie zwiększonych oporów w oskrzelach, a co za tym idzie – zmniejszonej sprężystości tkanki płucnej. Zwiększone opory dla przepływu powietrza w oskrzelach powstają w wyniku obrzęknięcia ich błony śluzowej, gromadzenia się wydzieliny lub skurczu oskrzeli. Do zaporowych chorób dróg oddechowych należą: rozedma płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli, rozstrzeń (bronchiectatis), astma (dychawica oskrzelowa) [1]. Rozstrzenie oskrzeli najprościej można zdefiniować jako nieodwracalne, workowate i cylindryczne „rozszerzenia” oskrzeli. Przewlekłe zaporowe zapalenie oskrzeli to pojęcie zbiorcze różnych zaporowych schorzeń płuc, które występują, wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), gdy przez dwa kolejne lata pacjent cierpi na uporczywy kaszel i odkrztuszanie co najmniej przez trzy miesiące. Przyczyną rozstrzenia oskrzeli jest zwiotczenie lub ścieńczenie ściany oskrzela powstałe w następstwie procesu zapalnego albo rozciągnięcie ściany przez tworzące się w jego okolicy blizny. Jest to choroba przewlekła i wyniszczająca ogólnie W objawach danej jednostki chorobowej wyróżnia się dominację duszności, przewlekły bardzo męczący kaszel, a także odkrztuszanie wydzieliny. Obserwuje się również świszczący oddech oraz zgłaszane przez chorego niekomfortowe uczucie ciasnoty w klatce piersiowej. W zaawansowanym przebiegu choroby może dojść do sinicy obwodowej i niewydolności krążeniowo- -oddechowej. W zmianach patomorfologicznych obserwuje się: zanik wszystkich warstw ściany oskrzela, utratę ruchomości oddechowej oskrzeli, zniekształcenia i brak elastyczności oskrzeli, sztywność oskrzeli, rozszerzone naczynia krwionośne, zanik błony śluzowej, dużą ilość wydzieliny śluzowo-ropnej zalegającej w drzewie oskrzelowym [1, 3]. Choroba przebiega z okresami remisji i zaostrzeń charakteryzujących się dreszczami, gorączką oraz ogólnie złym samopoczuciem. Przebieg choroby zależny jest przede wszystkim od rozległości zmian chorobowych, leczenia zachowawczego, postępowania fizjoterapeutycznego, a także od rodzaju powikłań. W lżejszych przypadkach stan chorego przez wiele lat jest zadowalający, jednak z czasem pojawia się niedokrwistość, ogólne osłabienie organizmu i wychudzenie, objawy zespołu serca płucnego. Cele terapii zachowawczej Głównym celem terapii jest eliminowanie czynników ryzyka odpowiedzialnych za rozwój choroby w połączeniu z edukacją i działaniami profilaktycznymi. Nieodłącznym elementem leczenia jest fizjoterapia zintegrowana z leczeniem specjalistycznym. Opis przypadku Historia choroby Pacjentka, lat 59, była pracownica zakładów metalurgicznych, została przyjęta na oddział pulmonologii z powodu utrzymującego się od kilku tygodni produktywnego kaszlu z odkrztuszaniem, po niezadowalających wynikach leczenia ambulatoryjnego. W wywiadzie chorobowym: stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy, zatorowość płucna. Podczas hospitalizacji wykonano bronchofiberoskopię, w wyniku której stwierdzono zalegającą wydzielinę śluzowo-ropną w świetle oskrzeli. Pobrano wypłuczyny do badania bakteriologicznego oraz wymazy do badania cytologicznego. Na podstawie dodatniego wyniku posiewu wdrożono celowaną antybiotykoterapię, po której uzyskano poprawę stanu klinicznego chorej. Na podstawie całości obrazu klinicznego i wyników badań dodatkowych, w tym tomografii komputerowej (TK) ustalono rozpoznanie: zapalenie płuc, zatorowość płucna VII 09, rozstrzenia oskrzeli, stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy. U pacjentki wykonano również wideobronchofiberoskopię. Wynik badania: krtań, tchawica bez zmian. Ostroga główna na poszerzonej podstawie, natomiast mniejsza ostra z widocznym uchyłkiem. Drzewo oskrzelowe obustronnie drożne bez zmian egzofitycznych. Oskrzela płata środkowego o rozpulchnionej, zaczerwionej śluzówce – wymazy. W świetle oskrzeli wydzielina ropna – bakteriologia. W badaniu EKG uzyskano wynik: rytm zatokowy miarowy ok. 78/minutę, spłaszczone załamki T we wszystkich odprowadzeniach. Badanie TK: widoczny ubytek zakontrastowania w tętnicy pośredniej przechodzący na tętnicę płata środkowego z brakiem zakontrastowania w naczyniach obwodowych tego płata. Pozostałe naczynia nie wykazywały ubytków zakontrastowania. Płat środkowy o zmniejszonej objętości z cechami marskiej przebudowy oraz powietrznym bronchogramem. W płatach dolnych obu płuc widoczne rozstrzenia oskrzeli o pogrubiałych ścianach ze zmianami włóknistymi wokół oraz zmiany drobnoguzkowe o wysyceniu matowego szkła położone centrobularnie oraz sugerujące zaczopowanie drobnych oskrzelików (obraz pączkującego drzewa). Zmiany silniej wyrażone po stronie lewej. Podostrogowo, okołotchawiczo i w prawej wnęce widoczne pojedyncze powiększone węzły chłonne do 17 mm. Zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgosłupa piersiowego (zdj. 1). Zdj. 1. Obraz TK płuc Pacjentka została wypisana w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem dalszego leczenia w poradni pulmonologicznej i rehabilitacyjnej oraz kontynuowania leczenia w warunkach domowych. Terapia oddechowa stosowana u pacjentki: poprawa ruchomości klatki piersiowej przez wspieranie wdechu i wydechu, nauka kaszlu kontrolowanego, drenaż ułożeniowy, drenaż autogenny, ćwiczenia utrzymania postawy wyprostnej. Zabiegi wspomagające: inhalacje, masaż, manualne oklepywanie, opukiwanie, naświetlanie światłem podczerwonym z filtrem czerwonym, np. codziennie przez 20 minut do 15 razy w serii zabiegowej. Oklepywanie powoduje rozluźnienie wydzieliny zalegającej w drzewie oskrzelowym, a następnie jej wydalenie. Stosowano je kilka razy dziennie, po obu stronach klatki piersiowej, zawsze od podstawy do szczytu w pozycji drenażowej. Istotną rolę odgrywa ułożenie dłoni terapeuty na kształt tzw. łódeczki, w celu wytworzenia podciśnienia na oklepywanej powierzchni. Jednorazowo zabieg trwać powinien ok. 3 minuty, należy go powtarzać w 2–3 seriach. Drenaż ułożeniowy lub autogenny. Zabieg polega na przyjmowaniu przez pacjenta takich pozycji, aby segment, w którym zalega wydzielina, znajdował się prostopadle do podłoża. Dzięki sile ciążenia wydzielina ewakuuje się do coraz to dalszych odcinków i łatwiej jest ją pacjentowi wydalić. U pacjentki stosowano trzy rodzaje pozycji ułożeniowych (zdj. 2–4). Zdj. 2. Rozstrzenie w segmentach podstawowych przednich dolnego płata prawego. Ćwiczenie: pacjentka leży tyłem, łóżko od strony stóp podwyższone o 30 cm. Lekko zrotowana w lewo, oddychanie przeponowe Zdj. 3. Rozstrzenie w segmencie podstawowym bocznym dolnego płata prawego płuca. Ćwiczenie: chora leży na boku lewym, nogi podwyższone o 30 cm. Pod lewym bokiem umieszczono poduszkę. Pozycję drenażową połączono z głębokimi oddechami Zdj 4. Rozstrzenie oskrzeli w segmencie podstawowym tylnym. Ćwiczenie: pacjentka tułowiem sięga poza łóżko, opiera czoło o przedramiona na poduszce, a kończyny dolne spoczywają na łóżku Ułożenia drenażowe są szczególnie efektywne w działaniu w połączeniu z wibracjami i głębokimi oddechami. Najlepiej stosować je codziennie rano. Innym rodzajem drenażu jest drenaż autogenny. Należy przyjąć pozycję siedzącą na krześle z rękoma opartymi na stole. Wykonanie: powolny wdech przez nos, zwiększać stopniowo głębokość wdechu, oddech krótko zatrzymać, wydech bez wysiłku, dopiero przy końcu fazy wydechu użyć mięśni wspomagających oddychanie, przy przedwczesnym zapadaniu się oskrzeli wydech robić przez tzw. hamulec wargowy lub przesłonić je otwartą dłonią, ćwiczenie powtórzyć kilka razy, powstrzymać kaszel jak najdłużej, wydzielinę delikatnie odchrząknąć. Ćwiczenie to jest wskazane przy drenażu grzbietowo-szczytowych okolic płuc. Nauka efektywnego kaszlu. Pacjentka wybiera pozycję, w której najłatwiej jest jej wykonać odruch kaszlu. W tejże pozycji pacjentka musi kaszleć tak, aby doszło do całkowitego oderwania wydzieliny ze światła oskrzeli i jej wydalenia. Kaszel, w którym dochodzi do oderwania wydzieliny i jej wydalenia, nazywa się kaszlem skutecznym, inaczej efektywnym. Gdy pacjentka dobierze odpowiednią dla niej pozycję, wykonuje głęboki wdech, a następnie wydech przez otwarte usta składający się z kilku etapów krótkiego kaszlu – pokaszliwanie na wydechu. Czynność powoduje szybkie zmiany ciśnienia powietrza w oskrzelach przenoszące się na ich ściany i wprawiające je w drgania. Dzięki temu zjawisku wydzielina przesuwa się po kolei w kierunku tchawicy i jamy ustnej. Ażeby wywołać efekt, jaki opisano wyżej, dobrym sposobem jest wykonanie głębokiego wdechu nosem i głębokiego wydechu ustami, wymawiając w tym czasie „r-r-r”. Tak zwany dźwięczny wydech to ćwiczenie polegające na powtarzaniu głosek syczących (sz-sz-sz) lub głosek wybuchowych (p-p-p, t-t-t, k-k-k), brzęczeniu (m-m-m). Masaż klasyczny. Podobnie jak w przypadku naświetlania, masaż ma na celu rozluźnienie napięcia mięśniowego, poprawę krążenia, zahartowanie organizmu, szybszą odnowę rezerw energetycznych. Ułatwia także wykrztuszanie wydzieliny. Stosowano: głaskanie i drążenie palcami w przestrzeniach międzyżebrowych, chwyty podciągające skórę lub rolowanie skóry, masowanie miejsc sąsiadujących (np. kark, brzuch, bark). Rys. 1. Schemat efektywnego kaszlu Masaż wykonywano co drugi dzień, 3 razy w tygodniu, po ok. 15 minut, w sumie do 10 zabiegów. Zdj. 5. Głaskanie Na zdjęciu 6 przedstawiono zabieg umożliwiający pogłębienie oddechu. Fałd skóry na klatce piersiowej, głównie na dolnej krawędzi żeber, należy chwycić pionowo i ostrożnie pociągnąć w kierunku głowy. Zadanie dla pacjenta: tak oddychać, aby fałd skóry... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Rozedma płuc to przewlekła choroba obejmująca płuca, której istotą jest nieprawidłowe powiększenie pęcherzyków płucnych oraz zmniejszenie się ich ilości. Przy rozedmie płuc wypełniają się one nadmiernie powietrzem, a to powoduje opory w krążeniu płucnym i obciąża serce. Przeczytaj, jakie są przyczny i objawy rozedmy płuc, a także dowiedz się, jak przebiega leczenie tej choroby. Spis treściRozedma płuc: przyczynyRozedma płuc: profilaktykaRozedma płuc: objawyRozedma płuc: leczenie Rozedma płuc to choroba, której istota jest nieprawidłowe powiększenie (rozdęcie) pęcherzyków płucnych, co skutkuje utratą przez nie elastyczności i pękaniem ich ścianek. Jednocześnie zmniejsza się ich ilość. Wypełniają się one nadmiernie powietrzem, a to powoduje wzmożone opory w krążeniu płucnym, znacznie obciąża serce i może doprowadzić do jego niewydolności. Proces obejmuje całe płuca, które stopniowo tracą swoją sprężystość. W zrazikach płucnych powstają duże przestrzenie powietrzne, nierzadko zraziki ulegają całkowitemu zniszczeniu. Tworzą się pęcherze rozedmowe, które mogą grozić odmą opłucnową. Rozedma płuc powoduje nieodwracalne uszkodzenie struktury płuc - średnica przestrzeni powietrznych, która zwykle wynosi 0,25 mm, przy rozległej rozedmie ma ok. 1 mm. A to oznacza stratę aż 75 proc. powierzchni potrzebnej do natlenowania krwi! O płucach dotkniętych rozedmą płuc mówi się, że uległy nadmiernemu upowietrznieniu. Poradnik Zdrowie: kiedy iść do pulmonologa? Rozedma płuc: przyczyny Najczęstszą przyczyną rozedmy płuc są czynniki środowiskowe: palenie papierosów i przebywanie w zanieczyszczonym środowisku. Rozedma płuc może być następstwem przewlekłego zapalenia oskrzeli, rzadziej astmy oskrzelowej. Rozedma płuc powstaje również u osób, narażonych na nadmierny wysiłek oddechowy, np. u grających na instrumentach dętych, wydmuchiwaczy w hucie szkła. Nie bez znaczenia jest też czynnik genetyczny. W tym przypadku bezpośrednią przyczyną choroby jest niedobór (lub niezdolność organizmu do jego produkcji) białka alfa 1 – antytrypsyny. Białko to jest odpowiedzialne za hamowanie działania niektórych enzymów, tych, jakie mogą niszczyć tkankę łączną, prowadząc tym samym do rozpadu pęcherzyków płucnych. Związek tej substancji z rozedmą płuc został odkryty i po raz pierwszy opisany w 1963 r. przez dwóch uczonych, Laurella i Erikssona. Niedobór białka alfa 1 – antytrypsyny jest przyczyną rozedmy centralnej części płacika płuc – to jedna z postaci tej choroby, charakteryzująca się powiększeniem przestrzeni powietrznych na poziomie oskrzelików oddechowych. W tym rodzaju rozedmy atakowane są raczej gronka znajdujące się w wyższych partiach. W innej postaci choroby, rozedmie płuc z niszczeniem ścian pęcherzyków, dotknięte jest całe gronko. Jednak główną przyczyną rozedmy jest dym papierosowy, który bardzo niekorzystnie wpływa na ruch mikroskopijnych rzęsek, wyściełających drogi oddechowe. A jeśli rzęski nie pracują prawidłowo, płuca nie są dobrze oczyszczane z substancji toksycznych. Ponadto dym zmienia strukturę i funkcjonowanie ścianek pęcherzyków płucnych tak, że ulegają szybkiej degradacji. Rozedma płuc: profilaktyka Zapobieganie tej chorobie polega na maksymalnie wczesnym likwidowaniu czynników, mogących wywołać chorobę. Rzucenie palenia (w przypadku palaczy) powinno znaleźć się na pierwszym miejscu. Rozedma płuc: objawy Pierwszym objawem rozedmy płuc może być stopniowo narastająca duszność, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego. Jednak rozedma rozwija się powoli, tak że pierwsze objawy, jak np. lekka zadyszka czy brak tchu podczas szybszego marszu, mogą pozostać niezauważone. Z biegiem czasu trudności oddechowe związane z rozedmą płuc pojawiają się także podczas spoczynku, potem do tych symptomów dołącza kaszel, niezbyt gwałtowny, ale może towarzyszyć mu niewielka wydzielina. Następuje spadek wagi, dość spory, słabną mięśnie (astenia). Cechą charakterystyczną dla chorych na rozedmę jest to, że próbują pozbyć się nadmiaru powietrza z płuc, wydmuchując je przez usta, ułożone jak do gwizdania. Pewnie dlatego chorych tych określa się mianem "różowych dmuchaczy" (wydmuchiwanie powietrza wiąże się ze sporym wysiłkiem, twarze takich osób stają się różowe, a nawet czerwone). Innym typowym, ale nieco późniejszym objawem jest próba przyjęcia pozycji z pochyleniem się do przodu i oparciem na łokciach. Wówczas żyły szyjne mogą ulec rozluźnieniu, lecz szybko ponownie zapadają się w sobie podczas następującego po nim wdechu. Rozedma płuc: leczenie Leczenie rozedmy płuc polega głównie na oddaleniu, a jeszcze lepiej – zlikwidowaniu czynników powodujących chorobę. Oczywiście jeśli jest to możliwe. Ważne, aby chorzy cierpiący na rozedmę płuc co roku szczepili się przeciwko grypie, co pomoże im uniknąć groźnych powikłań w razie zachorowania. Ponadto powinni pamiętać, aby każdą infekcję układu oddechowego natychmiast zacząć leczyć. Ważna jest także rehabilitacja – odpowiedni zestaw ćwiczeń, usprawniających układ oddechowy, z pewnością zaleci lekarz prowadzący. W przypadku obfitszej wydzieliny wskazane są ćwiczenia sprzyjające drenażowi. Stosuje się również leki rozszerzające oskrzela i preparaty na bazie kortyzolu. W poważniejszych przypadkach konieczne może być podawanie tlenu. W leczeniu powikłań (np. zapalenie płuc) stosuje się sulfonamidy, antybiotyki, leki nasercowe. Czytaj też: Ból opłucnowy: przyczyny, objawy, diagnostyka Idiopatyczne (samoistne) włóknienie płuc - objawy i leczenie Płuca palacza - jak wygladają? Oceń pojemność płuc Pytanie 1 z 1 Weź kolorowy balonik (który po nadmuchaniu osiąga wymiary ok. 30 x 40 cm), zmierz ile sekund zajmie ci nadmuchanie go tak, by był mocno naprężony. mniej niż 15 sekund 15-20 sekund 21-25 sekund 26-30 sekund balon nie został nadmuchany do końca Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Ropień płuca jest to stan bakteryjnego, ropnego, zazwyczaj ograniczonego zapalenia tkanki płucnej, połączony ze zgorzelą, czyli martwicą w jego części centralnej. Na szczęście obecnie choroba ta występuje stosunkowo rzadko. Najczęstszą przyczyną ropnia płuca jest u dorosłych - nowotwór płuca, a u dzieci aspiracja ciała obcego. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest ropień płuca? Przyczyny powstawania ropnia płuca Jak objawia się ropień płuca? Ropień płuca - diagnostyka Jakie są metody leczenia ropnia płuca? Czym jest ropień płuca? Ropień płuca to dolegliwość, dla której charakterystyczne jest zapalenie tkanki płucnej o charakterze bakteryjnym lub ropnym. Bardzo często razem z ropniem współwystępuje martwica jego centralnej części. O chorobie mówimy wtedy, gdy w okolicy płuc, tworzy się zbiornik ropy otoczony torebką włóknistą. U dorosłych ropień płuca występuje zazwyczaj zwykle na skutek nowotworu płuc, z kolei u małych dzieci przyczyną może być aspiracja ciała obcego. Choroba powinna być w każdym przypadku leczona, ponieważ może dojść do śmiertelnych powikłań. Umów się do dermatologa już dziś! Skorzystaj z bezpłatnej porady Przyczyny powstawania ropnia płuca Jak już wcześniej wspomniano najczęstszą przyczyną ropnia płuca jest przedostanie się do oskrzeli ciała obcego. Wówczas w obwodowej części dróg oddechowych zaczyna gromadzić się wydzielina oskrzelowa, która stwarza dobre warunki dla powstania infekcji bakteryjnej i tym samym utworzenia zbiornika z ropą. U dorosłych osób choroba ta jest częstym objawem występującym w nowotworze płuc. Tworzenie się ropnia płuc może mieć również związek z przebytym w przeszłości ich zapaleniem. Bezpośrednią przyczyną ropnia płuca może być infekcja spowodowaną gronkowcem, Klebsiella pneumoniae, bakteriami beztlenowymi oraz Pseudomonas aeruginosa. Oprócz wyżej wymienionych przyczyn warto również wspomnieć o przedostawaniu się treści żołądkowej do światła oskrzeli, co również skutkuje tworzeniem się ropnia. Takie sytuacje zdarzają się zazwyczaj u osób, które przeszły reanimację; cierpiących na nadmierne wymioty; były poddane płukaniu żołądka oraz nie posiadają odruchu kaszlowego. Wówczas choroba rozwija się bardzo gwałtownie - sok żołądkowy uszkadza tkankę płucną, co w efekcie prowadzi do gnicia resztek jedzenia i rozwoju bakteryjnego zapalenia płuc i powstania ropni. Z kolei w skrajnych przypadkach ropień płuca może pojawić się z powodu nieprawidłowego leczenia zapalenia płuc (zazwyczaj płatowego) lub wskutek powikłania procesem zapalnym niedodmy lub zawału płuca. Jak objawia się ropień płuca? Na nasilenie objawów wpływa położenie ropnia, dlatego jeżeli ropień zlokalizowany jest powierzchownie najczęściej występują objawy miejscowe w postaci: tkliwości skóry, zaczerwienia skóry, ciepłoty, stanu podgorączkowego. Objawy ropnia lub ropni płuc zazwyczaj charakteryzują się: wysoką gorączką, dreszczami, ogólnym złym samopoczuciem, kaszlem, szmerami oskrzelowymi, nadmiernymodpluwaniem cuchnącej i mętnej śluzowo-ropnej plwociny. Ropień płuca - diagnostyka W rozpoznaniu ropnia płuca duże znacznie ma dokładny wywiad lekarski z pacjentem oraz badanie przedmiotowe. Badaniami pomocniczymi wykonywanymi w diagnostyce choroby są badania laboratoryjne: wysoki poziom białych krwinek oraz podwyższone CRP bezwzględnie sugerują, że w organizmie toczy się stan zapalny. Ponadto wykonuje się RTG klatki piersiowej, w trakcie którego lekarz widzi jamę zlokalizowaną wśród miąższu płuca, z płynną treścią w środku. U niektórych pacjentów zaleca się przeprowadzenie bronchoskopii w celu pobrania do badania materiału histopatologicznego. Niekiedy wykonuje się również posiew pozwalający na określenie jaki patogen spowodował rozwój ropnia. Następny krok diagnostyczny to ocena wrażliwości na leki wyhodowanego patogenu. Jakie są metody leczenia ropnia płuca? Podstawowym sposobem leczenia jest jednoczesne wdrożenie antybiotykoterapii oraz drenażu ułożeniowego. Drenaż ułożeniowy zakładany jest w celu opróżnienia torebki z ropnej treści za pomocą ułożenia ciała zgodnie z tym jak przebiegają oskrzela. Na przykład, gdy ropień znajduje się po lewej stronie ciało chorego będzie ułożone z delikatnym skrętem w prawo, aby treść ropna wydalana była w kierunku oskrzeli głównych. Każda taka sesja ułożeniowa trwa około pół godziny. Lekiem zalecanym w pierwszej kolejności jest penicylina benzylowa podawana w skojarzeniu z klindamycyną. Najlepsze efekty leczenia przynosi antybiotykoterapia celowana, której wybór uzależniony jest wyniku posiewu ropnej treści, a następnie antybiogramu. Chociaż leczenie jest dobrane idealnie do pacjenta, bywa długotrwałe (niekiedy może trwać kilka tygodni). W sytuacji, gdy ropień płuca spowodowany został aspiracją ciała obcego - należy przeprowadzić bronchoskopię, czyli jego usunięcie. Wdrażane jest również leczenie zachowawcze, które powinno być stosowano przynajmniej przez sześć tygodni. W tym czasie należy obserwować czy zmiany się cofają - jeśli tak - ropień płuca ma charakter przewlekły. Ropień o charakterze przewlekłym powoduje zmiany w grubej ścianie, przez którą antybiotyki prawie nie mają szansy przeniknąć. Wówczas u pacjenta należy przeprowadzić operacyjne usunięcie fragmentu tkanki płucnej razem z ropniami. Zabieg chirurgiczny może również zostać wykonany, gdy: doszło do krwotoku, zachodzi podejrzenie nowotworu płuc, pacjent posiada bardzo duży ropień, ropień został przebity do jamy opłucnej. Jak zapobiegać? Należy zwracać szczególną uwagę na dokładne i skuteczne leczenie stanów zapalnych płuc. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. ropień płuca ropień choroby układu oddechowego zgorzel martwica tkanki Ropień około odbytniczy przyczyny, objawy, leczenie Ropień około odbytniczy jest rzadko występującym schorzeniem tej okolicy. W tego typu dolegliwościach o leczeniu decyduje lekarz, zazwyczaj wymaga leczenia... Magdalena Chamerska Ropień okołoodbytowy Dostałem dzisiaj gorączki 38 stopni i strasznie boli mnie uwypuklenie w okolicy odbytu. Co to może być? ~Maru Ropień Ropień jest to ograniczone ognisko ropy w przestrzeni tkankowej, które powstaje w wyniku infekcji bakteryjnej. Najczęstszą przyczyną są gronkowce i paciorkowce.... Pełzakowy ropień wątroby (amebioza wątroby) Choroba jest wywołana przez pełzaka czerwonki, pasożyta przenoszonego przez krew z owrzodzeń jelita grubego. Pasożyt ten wywołuje w wątrobie zmiany martwicze, a... Bakteryjny ropień wątroby Przyczynę występowania wielu ropni, szczególnie tych, które są konsekwencją zakażenia ogólnoustrojowego (posocznicy) wywodzącej się ze zmian w narządach jamy... Ropień (naciek) okołomigdałkowy Powikłaniem miejscowym anginy jest naciek lub ropień okołomigdałkowy, który może nawet rozwinąć się bez wcześniej występującej anginy. Ropień okołomigdałkowy... Eugeniusz Olszewski Zgorzele - rodzaje, przyczyny, objawy. Metody leczenia zgorzeli Zgorzele występują, gdy brak krwi bogatej w tlen powoduje obumieranie tkanek w niektórych częściach ciała, często w dłoniach lub stopach. Jest to poważny stan,... Adrian Jurewicz Zgorzel Fourniera - przyczyny, objawy, leczenie, choroby towarzyszące Zgorzel Fourniera to dolegliwość, która budzi wiele obaw wśród mężczyzn, przede wszystkim ze względu na mało estetyczny wygląd. Dodatkowo zmiany skórne powodują... Karolina Gomoła Powikłania COVID-19. Organizm może atakować sam siebie. Skutkiem nawet martwica Zakażenie COVID-19 może sprawić, że organizm zaatakuje sam siebie - twierdzą naukowcy z Chicago. Skutkiem tego mogą być problemy reumatologiczne, wymagające... Monika Mikołajska Przerwany rdzeń kręgowy - czy można go naprawić? Budowa rdzenia kręgowego Rdzeń kręgowy jest częścią ośrodkowego układu nerwowego, przewodzącą bodźce między mózgowiem a układem obwodowym. Rdzeń kręgowy umiejscowiony jest w kanale... Rak płuca to najczęstszy nowotwór złośliwy u człowieka. Każdego roku diagnozuje się ponad 22 000 nowych zachorowań na nowotwory złośliwe płuca. Według klasyfikacji WHO nabłonkowe nowotwory płuca dzieli się na dwie grupy: niedrobnokomórkowe i drobnokomórkowe. Poniższy poradnik zawiera informacje dotyczące objawów, diagnostyki oraz wykrywania raka płuca. SPIS TREŚCI: Rak płuc – wczesne objawy choroby Najczęstsze objawy raka płuca Przerzuty raka płuc – symptomy Rak płuca – wykrywanie i diagnostyka obrazowa Ocena stopnia zaawansowania raka płuca Rak płuc – leczenie Określone objawy raka płuc pojawiają się docelowo u większości chorych na nowotwór w klatce piersiowej. Warto pamiętać, że we wczesnych stadiach raka płuca, guz może nie dawać jakichkolwiek symptomów alarmowych. Późne rozpoznanie choroby negatywnie wpływa na rokowania. Niestety, w przypadku zaawansowanej choroby, większość pacjentów z rakiem płuca nie kwalifikuje się do zabiegu operacyjnego. Guz pierwotny płuc rośnie najczęściej w sposób bezobjawowy. Jest to główny problem związany z jego wczesnym wykrywaniem i diagnostyką. Pierwsze objawy raka płuc i pojawienie się symptomów choroby nowotworowej wiążą się z reguły ze wzrostem w organizmie guza pierwotnego naciekającego tkanki zewnątrzpłucne bądź z jego rozrostem wewnątrzoskrzelowym. Rak płuca szerzy się przez ciągłość, naciekając miąższ płuca, drogą naczyń limfatycznych (węzły cłonne) i drogą naczyń krwionośnych (przerzuty odległe). Płuco jako organ, stanowi idealne środowisko do długiego rozwoju nowotworu bez charakterystycznych objawów choroby nowotworowej. Wykrycie guza na wczesnym etapie zaawansowania daje nadzieję na wykonanie możliwie doszczętnego zabiegu chirurgicznego i usunięcie raka płuca zanim choroba rozprzestrzeni się na inne narządy. Jak podkreślają eksperci – oprócz profilaktyki raka płuca – kluczowe znaczenie odgrywa szybka diagnostyka i możliwe wczesne wykrycie choroby. Pomimo dynamicznego rozwoju onkologii i wprowadzania nowych metod leczenia (immunoterapia, leczenie celowane), rak płuca to choroba w której rokowania pozostają najczęściej niepomyślne. Rak płuc – początkowe objawy objawy raka płuc w przypadku wczesnego stadium zaawansowania choroby są z reguły niespecyficzne, dlatego nowotwór płuca diagnozowany jest najczęściej przypadkowo podczas wykonywania badania rentgenowskiego bądź tomografii komputerowej z zupełnie innych wskazań. Potencjalne symptomy i objawy raka płuca są charakterystyczne również dla innych jednostek chorobowych i mogą być wywołane przez mniej poważne schorzenia. Z tego powodu potencjalne symptomy choroby nowotworowej są często mylone, ignorowane lub próbuje się je łagodzić różnymi sposobami np. antybiotykami. Najczęstsze objawy raka płuc Kaszel jest najczęstszym objawem raka płuca (45-75% chorych), z czego u 1/3 pacjentów przebiega z odkrztuszaniem wydzieliny. Występuje częściej i wcześniej w guzach położonych centralnie w drzewie oskrzelowym (rak płaskonabłonkowy i drobnokomórkowy), natomiast rzadziej i później w guzach położonych obwodowo (rak gruczołowy i wielokomórkowy). Rak płuc, to podstępna choroba, dlatego pojawienie się długotrwałego kaszlu (trwającego dłużej niż 2-3 tygodnie) lub zmiana charakteru dotychczas występującego kaszlu są potencjalnymi objawami raka płuca, o których powinno poinformować się lekarza. Duszności i świszczący oddech – duszność jest drugim pod względem częstości występowania objawem raka płuc (30-50% chorych). Pojawia się ona u palaczy jako skutek przewlekłego zapalenia oskrzeli oraz rozedmy. Jeżeli duszność wyraźnie się nasila, należy o tym fakcie poinformować lekarza. Duszność może mieć wiele przyczyn. Niekiedy rozrastający się guz blokuje całkowicie lub częściowo światło jednego z głównych oskrzeli, co może prowadzić do niedodmy i powstania zakażenia w części płuc. Takie symptomy mogące sugerować chorobę nowotworową wymagają pilnej konsultacji u lekarza pierwszego kontaktu, pulmonologa lub specjalisty onkologa. Świszczący dźwięk jako objaw choroby – rak płuca, który jest związany z nabłonkiem wyściełającym, może sprzyjać gromadzeniu się płynu w przestrzeni jamy opłucnej. Nosi to nazwę wysięku opłucnowego. Jeżeli gromadzi się duża objętość tego płynu, to dochodzi do ucisku na płuco, co powoduje duszność. Nowotwór płuca może powodować zwężenie jednego z głównych oskrzeli lub tchawicy, czego skutkiem jest powstanie szczególnego typu świszczącego dźwięku, zwykle podczas wydychania powietrza, noszącego nazwę stridor. Jest to poważny objaw raka płuca wymagający szybkiej konsultacji u lekarza. Odkrztuszanie wydzieliny z krwią i chrypka to groźne objawy, które mogą sugerować raka płuca. Odkrztuszanie krwi lub plwociny zawierającej krew stanowią niepokojące symptomy i potencjalne objawy raka płuc, który muszą zostać pilnie skonsultowane z lekarzem. Terminem medycznym określającym to zjawisko jest krwioplucie. Przyczyn odkrztuszania wydzieliny z zawartością krwi jest wiele np. infekcja w obrębie klatki piersiowej, jednak u 19-29% chorych na raka płuca stanowi ona objaw ich choroby nowotworowej. Chrypka występuje w dużej części populacji, a zwłaszcza u osób często zapadających na przeziębienia lub infekcje toczące się w obrębie klatki piersiowej. W przypadku palaczy, chrypka która nie ustępuje po okresie 2-3 tygodni, powinna zostać zdiagnozowana przez lekarza rodzinnego. Uczucie zmęczenia i utrata wagi – rak płuc to bardzo podstępna choroba, która może rozwijać się w organizmie chorego latami, a równocześnie nie dawać żadnych specyficznych symptomów. Znacząca utrata masy ciała wynosząca około 6 kilogramów występuje u ponad połowy pacjentów cierpiących z powodu raka płuc i jest częstym symptomem choroby nowotworowej płuc. Uczucie zmęczenia lub znużenia to potencjalne symptom nowotworu płuc, które występują jednak dość często w kontekście innych chorób i mogą być spowodowane wieloma przyczynami. Pojawienie się tych symptomów z niewyjaśnionych przyczyn u osoby palącej lub eks-palacza powinno być potraktowane poważnie. Zalecane jest pilne wykonanie RTG klatki piersiowej. Ból w klatce piersiowej i barkach – potencjalne objawy raka płuc to także silny ból w klatce piersiowej, który – jak szacują eksperci – występuje u 25-50% chorych. Jest on zazwyczaj skutkiem naciekania przez raka płuc ściany klatki piersiowej, żeber lub kręgosłupa. Niekiedy rak płuca rozwija się w szczytach tego organu (guz Pancoasta), powodując powstanie dolegliwości bólowych zlokalizowanych w okolicy barku. Jeżeli do rozwoju guza Pancoasta dochodzi w szczycie jednego płuca, u chorych dochodzi często do specyficznych objawów, obejmujących opadanie powieki, zwężenie źrenicy i zanik potliwości po jednej stronie twarzy. Wiąże się to z wynikiem działania guza nowotworowego, który powoduje uszkodzenie nerwy przebiegającego w rejonie szyi i unerwiającego obszar twarzy. Zespół żyły głównej górnej – żyła główna górna położona jest w prawym górnym śródpiersi w bezpośrednim sąsiedztwie oskrzela głównego prawego i licznych węzłów chłonnych śródpiersia odprowadzających chłonkę z całej prawej i części lewej połowy klatki piersiowej. Ze względu na wiotkość ściany, niskie ciśnienie wewnątrznaczyniowe i swoją lokalizację podatna jest na ucisk i zamknięcie jej światła. W około 85-95% przypadków bezpośrednią przyczyną zespołu żyły głównej górnej jest nowotwór w klatce piersiowej. Klasycznymi objawami raka płuca w kontekście zespołu żyły głównej górnej są obrzęk twarzy i szyi, duszność, kaszel, zaczerwienienie skóry twarzy. Ponadto chorzy skarżą się na trudności w przełykaniu, chrypkę, zawroty i bóle głowy, bóle w klatce piersiowej. ZOBACZ POWIĄZANE: JAKIE OBJAWY DAJE NOWOTWÓR Rak płuca przerzuty Niekiedy u pacjentów chorych na raka płuca nie pojawiają się żadne objawy związane z jego obecnością nowotworu w płucach, występują natomiast objawy wywołane przerzutami. Rak płuc daje przerzuty zazwyczaj do węzłów chłonnych, kości, wątroby i mózgu. W takim przypadku mogą one powodować odpowiednio: powiększenie węzłów chłonnych, ból i złamania kości, żółtaczkę, napady padaczkowe. Objawy związane z przerzutami raka płuca do innych narządów mają postać: ból lub złamania kośćca (przerzuty do kości), dysfagia przy ucisku przełyku przez powiększone węzły chłonne śródpiersia, żółtaczka przy przerzutach raka płuca do wątroby. Wszelkie niepokojące symptomy i potencjalne objawy raka płuc, które utrzymują się przez dłuższy czas i mają charakter nawracający powinny być wskazaniem do konsultacji z lekarzem i wykonania badań diagnostycznych. Rak płuca – wykrywanie i diagnostyka obrazowa Każdy pacjent z podejrzeniem raka płuca poddawany jest w pierwszej kolejności rutynowemu badania fizykalnemu. Podstawową składową w procesie wykrywania raka płuca jest dokładny wywiad chorobowy, w celu ustalenia objawów, które mogą być związane z chorobą. Wystąpienie niepokojących objawów mogących sugerować rozwój raka płuca wymaga przeprowadzenia badań obrazowych, które pozwolą wykluczyć chorobę lub ocenić jej zasięg. Podstawowym narzędziem diagnostycznym w przypadku podejrzenia nowotworu płuca jest wykonanie RTG klatki piersiowej. Objawy raka płuca widoczne w badaniu RTG klatki piersiowej mogą być różnorodne – w zależności od lokalizacji raka, jego wielkości czy obecności innych zmian (np. zwłóknienia). Istotne znaczenie w ocenie zaawansowania procesu nowotworowego ma również badanie tomografem komputerowym. Za pomocą tomografii zwykle można ocenić stopień zaawansowania nowotworu w klatce piersiowej. W celu dokładnej oceny obecności przerzutów raka płuca w węzłach chłonnych oraz poza klatką piersiową coraz częściej wykorzystuje się pozytonową tomografię emisyjną (PET). Chorym z rakiem płuca wykonuje się podstawowe badania krwi oraz ocenę ogólną moczu, w celu wykluczenia innych chorób współistniejących. Warto również określić stężenie markerów nowotworowych CAE i CA 125. ZOBACZ WIĘCEJ: DIAGNOSTYKA RAKA PŁUC Ocena stopnia zaawansowania raka płuca Następnym etapem w diagnostyce raka płuca jest próba uzyskania materiału tnkankowego lub komórkowego do oceny mikroskopowej. Może to być cytologiczna ocena plwociny, ale dąży się do wykonania bronchoskopii. Celem pogłębionej diagnostyki raka płuca jest dokładne określenie histologicznego typu i podtypu nowotworu, określenie charakterystyki molekularnej (celem zastosowania leczenia celowanego lub immunoterapii) oraz ocena zaawansowania guza w momencie jego wykrycia. Dzięki badaniu histopatologicznemu możliwe jest rozróżnienie czy u danego chorego mamy do czynienia z rakiem drobnokomórkowym płuca (około 20% przypadków) czy typem niedrobnokomórkowym (około 80% przypadków). Standardem diagnostyki raka płuca w zaawansowanym stadium rozwoju powinno być przeprowadzenie badań molekularnych w kierunku mutacji genu EGFR oraz rearanżacji ALK. Wykrycie zaburzeń molekularnych w guzie jest możliwe na podstawie badania materiału tkankowego lub komórkowego oraz oceny obecnego w osoczu wolnego DNA (tzw. płynna biopsja). W przypadku choroby w zaawansowanym stadium warto zapytać lekarza o badania w kontekście zastosowania immunoterapii. W leczeniu immunologicznym raka płuca znajdują obecnie zastosowanie takie leki immunokompetentne jak: niwolumab, pembrolizumab, atezolizumab lub durwalumab. Jak podkreślają eksperci, szansą dla wielu chorych z zaawansowanym rakiem płuca jest udział w badaniach klinicznych. Ustalenie stopnia zaawansowania choroby oraz cech molekularnych guza ma podstawowe znaczenie w wyborze optymalnej metody leczenia. Rak płuc leczenie Szczegółowe metody leczenia raka płuca oraz rokowania ustala się na podstawie typu histologicznego guza, stadium zaawansowania oraz ogólnej sprawności pacjenta. W przypadku raka niedrobnokomórkowego płuca możliwe jest zastosowanie leczenia radykalnego lub paliatywnego (u chorych z zaawansowanym nowotworem). W przypadku raka drobnokomórkowego główną metodą leczenia jet chemioterapia. W ostatnich latach pojawiły się przesłanki do stosowania immunoterapii w tej grupie chorych (brak refundacji w Polsce). Jak podkreślają eksperci – w przypadku nowotworu złośliwego płuca warto rozważyć leczenie w ośrodku mającym doświadczenie oraz dostęp do wszystkich metod stosowanych w terapii raka płuca. W Polsce trwają prace nad koncepcją uruchomienia sieci wyspecjalizowanych ośrodków typu Lung Cancer Unit, specjalizujących się w leczeniu tej choroby. ZOBACZ WIĘCEJ: RAK PŁUC – BAZA WIEDZY

drobnoguzkowe zmiany w płucach objawy